انوشه
ما همـیـشــه صـــداهــــای بلـنـــد را می شــنویـم پـــــر رنـگـهــــــا را مـی بـیـنـیـــــم ســخـتـهــــــــــا را بـاور می کـنـیــــم غـافـــــــل از ایـنـــــکـه خـوبـهــــــــــــــا ، آســـان می آیـنـــــــد بـی رنـگ می مــــــــانـنــــــــــد و بـی صـــــــــــــدا می رونـــــــــــد
بی تــو طــوفـان زده ی دشـت جـنــونـــم صـیــد افـتــاده بــه خــونـم بـی تـــو مـن در هــمـه ی شــهـر غــریـبــم بـی تــــو کـس نـشــنـود از ایـن دل بـشــکـسـتـه صــدایـی بــر نـخـیـــزد دگــر از مــر غــک پــر بـســتـه نــوایـی تــــو هــمـه بــــود و نـبـــودم مـن ویـک لـحـظـــــه جــــدایـی نـتـــوانــــم ، نـتــــــوانـــــــــــم او کـه: چشــمـه هـا از چشــم مـا جـاری نـمــود ابـــــر را در دیــده بـــــاران کـرد و رفت او نـسـیـمی بــود از دریــــای عشــــق لـیــک در ایـن سـیـنـه طـوفـان کرد ورفت او کـه از سـوی خـــــــــــدا تـابـیــده بـود سـیـنـه را نـــور بــــــــــاران کــرد و رفت او نـمـاز عشــق را بـنـیـــان نـهـــــــــــاد روی دل را ســـوی جـــــانـان کـرد ورفت روحت شاد و هماره قرین حق
امـروز سـخـت دلــــــم هــــوای تـــرا کـــرده، گــــل مـن ! مـیــــان گـلـهــای کـدام دشـت خـفـتـی ؟ بــه کـدام راه رفـتـی ؟ گـل مـن ! گــل عـشــق مـن ! تـــو کـجــا شــگـفـتـی ؟ کــه نـه چـمـن سـراغـی از تــو دارد و نــه کـبـو تـــری پـیــام تــو آورد بــه بــامـی. روحت شـاد انوشه من بـــودیــــم و کـســی پـــاس نـمـی داشــت کــــــــه هـســـتـیـــم ، بــاشـــد کـــه نــبـــا شــــیــم و بــدانـنـــــد کـــــه بـــــــــو دیــــــــــــم . خــدا حــافــظ ای خـــاطـــره هـــا می روم از شـهـــــر شــمـا نـمی خـواهــم بـهــار را بـا غــــم فـرا وان نـمی خـواهـــم بـیــایـد نـه پـایـیـــز و نـه زمـســتـان مــــرا تـنـهــــــــــــــــــا گـذاشـت روی قـلـبــــــــــــــــم پــا گـذاشـت رفـت و بـا دیـگــــری نـشــسـت غــــــــــــــرورم را شــکـسـت تــا قـیــــامـت خــــــــــــــــدا حــــافـــظ .! 1-هـدر دادن مـمـنــوع ازآن چـه از خـداونـد مـهــربان بــه شــما ارزانـی داشــتـه بــه خـوبـی اســتفاده کـنـیـــد. بــه زیـبـــایی آن را بــــه کــار بـیـنــدازیــد و بـا هـوشــیـاری از آن مـراقـبـت کـنـیـــد. بـا خــلاقـیـت، آن را زیــاد کـنـیـــد ، واســراف نـکـنـیـــد. بـبــیـنـیــد بـا چــه روش دیـگــری می تـوانـیــد از امـکــانــات خـــــدا دادی اسـتـفـاده کـنـیـــد تـا دوام بـیـشـتــری داشــتـه بـاشــد. بـر روی مــا نـــگـــــاه خـــــدا خــنــــده می زنــــد هــر چـنـــد ره بــــه ســاحـل لـطـفــش نـبـــرده ایــم زیــــرا چـــو زاهــــدان ســـیــه کــار خـرقـه پـــوش پـنـهــان ز دیـــــدگـــــــان خــــدا مـی نـه خـــــورده ایــم پـیـشــانی ار ز داغ گـنــــــــاهـی ســیـه شــــود بـهــتـــــر ز داغ مُــهــــر نـمــــــاز از ســر ریـــــا نـــام خـــــــدا نــبـــــردن از آن بـــــه کـه زیـــر لـب بــهـــــر فــــریـب خـلـــــــق بـگـــــــویی خـــدا! خـــدا!! مـــــــا را چـــــه غـــــم؟کــــه شـــیـخ در مـیــان جـمــع بـــر رویــمــــــان بـبــســت ، بـه شـــادی در بـهــشــت او می گـشــایــد،او کــــه بـه لـطـف و صــــفـای خـــویـش گــویی کـــه خــــــاک طـیـنــت مـــا را ز غــــم ســـرشــت آدمـک آخـر دنـیــاست بـخـنــد،آدمـک مـرگ هـمـین جــاسـت بـخـنــد، آن خــدایی کـــه تــو بــزرگـش خــوانـــدی،بـــه خــــدا مـثـــل تـــو - تـنـهـــاسـت بـخـنـــد، دسـتـخـطی کــه تـــو را عاشــق کــرد،شـوخی کـاغـذی مــاسـت بـخـنـــد، فکـــر کن درد تــو ارزشـمـنـــد اسـت،فکــر کن گـریـــه چـه زیـبــاسـت بـخـنـــد، صبـح فــردا بـه شـبـت نـیـسـت کـــــــه نـیـسـت! تــاره انـگـار کــــــــــــــــــه فــــــــــــــــــــــــــرداسـت!بـخـنــــــــد راســتی آنـچــه بــه یــادت دادیــم ،پـــــــر زدن نـیـسـت کـه در جـاست بـخـنــد، آدمـک نـغـمــهء آواز نـخــوان ،بـــه خــدا آخـــر دنـیــاسـت بـخـنــــد چــتــر هـــا را بـــایــد بـسـت زیـــــر بــــــاران بـــــایــد رفـت فـکـــر را خــاطــــره را زیــر بــاران بــایــــد بـــرد بــا هـمــه مـردم شـهــر زیــــر بــــران بــایـــد رفـت دوسـت را زیــر بــاران بــایــــد دیـــد عـشــق را زیــر بــاران بــایـــد جـسـت زیــر بــاران بــایـــد چـیــز نـوشـت،حـــرف زد،نـیــلـوفــــر کـاشـت زنــــــدگـی تــــــر شــدن پـی در پـی زنــــــدگـی آب تـنـی در حـوضـچـــه اکـنـــــون اسـت ‹ سـهــراب ســپـهــری› 
دخترم
فـــروغ فـــرخ زاد.
حق نگهدارتان
قالب رایگان وبلاگ پیجک دات نت
